براى دسترسى به اينترنت، سه راه مطمئن و شناخته شده وجود دارد. اول دسترسى باند پهن (Broad Band) كه معمولاً مودم كابلى و DSL براى دسترسى خانگى و خطوط پرسرعت T1 و T3 براى ادارات مورد استفاده قرار مى گيرد. دومين راه، دسترسى WiFi است كه كامپيوترهاى روميزى و به خصوص لپ تاپ ها مى توانند در اين روش، با استفاده از امواج رساننده داده هاى اينترنتى، با شبكه جهانى در ارتباط باشند. سومين راه، كه قطعاً در كشور ما معمول است نيز دسترسى از طريق خط تلفن (Dial up) است كه يك كاربر مى تواند با شماره گيرى يك خدمات دهنده اتصالات اينترنتى و اتصال به ISP ، با سرعتى به مراتب كمتر از دو روش گذشته (و به همين ترتيب هزينه هاى مقرون به صرفه تر) با اينترنت در ارتباط باشد. دو روش پيشين نيز هر كدام در كنار مزاياى مشهودى كه دارند واجد نقايصى هم هستند. مثلاً در روش هاى دسته بندى شده در دسترسى باند پهن (مثل T1۳، T و DSL) هزينه بالاى دسترسى و همچنين عدم امكان «حركت» براى كاربر نقص به شمار مى آيند. همچنين در روش بى سيم WiFi كه در آن دسترسى نسبتاً سريع (در مقايسه با Dialup) به همراه امكان حركت متصل شونده فراهم شده است، برد كوتاه امواج و نيز سرعت پائين (در مقايسه با T3 و DSL) خوشايند نيست.